Dawne Narodowe Święto Odrodzenia Polski – Manifest aus Lublin

Całe moje dzieciństwo dzień 22 lipca był polskim świętem narodowym. Najwaniejsze uroczystości odbywały się na placu Zwycięstwa (obecnie placu Piłsudskiego) w Warszawie. Jedną z nich mialam okazję obejrzeć osobiście - wraz z rodziacam, jako siedmiolatka. Przed pójściem do pierwszej klasy miało być to dla mnie wprowadzenie w stan uczniowski. Byl to letni, słoneczny dzień, ciepły i pogodny, który utkwił mi mocno w pamięci. Może dlatego, że pierwszy raz byłam w Warszawie tak dużym i pięknym mieście, a może dlatego że w tłumie zagapilam sie gdzieś i nagle rodzice znikneli. Zagubiona poczulam sie nieco nieswojo, ale nie straciłam nadziei, ze ONI mnie znajdą. Tak sie też stalo.. szybko.. bylo to 22 lipca, parę ładnych latek temu.

Dzis świetuje się znów 11 listopada, dzień w którym to w 1918 roku tyw. Rada Regencyjna przekazała władzę nad podległym jej wojskiem Józefowi Piłsudskiemu, co uznano za datę odzyskania pełnej niepodległości po ponad 120 latach rozbiorów.

Co podaje Wikipedia na ten dawnego Narodowego Święta?

„Narodowe Święto Odrodzenia Polski - najważniejsze polskie święto narodowe w okresie Polski Ludowej, obchodzone co roku 22 lipca, na pamiątkę podpisania Manifestu PKWN w 1944 roku i odrodzenia Polski po II wojnie światowej.

Dnia 22 lipca 1944 roku, po prawie 5 latach II wojny światowej ogłoszony został Manifest PKWN. W rzeczywistości dokument ten został podpisany nie w Lublinie, ale dwa dni wcześniej w Moskwie. Nie miał też realnego znaczenia dla rekonstrukcji państwa polskiego - wiążące decyzje podejmowała tzw. Wielka Trójka, a przede wszystkim Józef Stalin.

Ustanowienie święta
Dzień 22 lipca ustanowiono świętem narodowym uchwałą Sejmu RP w dniu 22 lipca 1945, czyli rok po podpisaniu Manifestu PKWN. Święto zastępowało - obchodzone przed II wojną światową (od 1937 r.) - Narodowe Święto Niepodległości obchodzone 11 listopada.

Dzieje obchodów
Święto obchodzono w całym okresie Polski Ludowej. Główne uroczystości odbywały się na placu Zwycięstwa (obecnie placu Piłsudskiego) w Warszawie bądź na Stadionie Dziesięciolecia. Święto to było dniem wolnym od pracy. Zostało zniesione ustawą Sejmu Kontraktowego z 6 kwietnia 1990 (weszła w życie 28 kwietnia); równocześnie przywrócono Święto Narodowe Trzeciego Maja.

PKWN Manifesto
It was officially proclaimed in Chełm on July 22, 1944 by the Polish Committee of National Liberation. However, its text was personally amended by Joseph Stalin in Moscow and it was printed there as well.
It announced radical social, political and economical reforms, continuation of fight against Nazi Germany, nationalisation of industry and a decent border in the West. It proclaimed the PKWN to be the only legitimate Polish government thus finally breaking with the Polish government in exile.
It also proclaimed the creation of new police force, the Citizen's Militia (Milicja Obywatelska). Soon afterwards the Soviet Union started to transfer the power in the Soviet-controlled areas of Lublin, Białystok, Rzeszów and Warsaw Voivodships to the PKWN. However, the actual control over those areas remained in the hands of the NKVD and the Red Army.”

„22 Juli 1944: In Polen veröffentlicht das Lubliner Komitee (PKWN) nach der Befreiung Lublins durch die Rote Armee sein Manifest, dies läutet die Befreiung von der deutschen Besatzung und den Beginn der kommunistischen Herrschaft ein. Die Polnische Exilregierung wird in die Staatsgründung nicht eingebunden.

Das Lubliner Komitee, eigentlich Polnisches Komitee der Nationalen Befreiung (polnisch: Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, kurz: PKWN), war eine gegen Ende des Zweiten Weltkrieges von der Sowjetunion gestützte kommunistische provisorische Regierung Polens.

Als 1944 die deutsche Besatzung der Stadt Lublin von sowjetischen Truppen beendet werden konnte, wurde diese zur ersten polnischen Hauptstadt der Nachkriegszeit ausgerufen. Sich selbst erklärte das Lubliner Komitee zur provisorischen Regierung. Stalin erkannte das Komitee unter Übergehung der Exilregierung in London als provisorische Regierung Polens an. Diese hatte sich bei der Sowjetunion durch ihre Anklage wegen des Massakers von Katyn unbeliebt gemacht. Dies bot nun den Anlass sie zukünftig nicht mehr anzuerkennen.“

Von 1944 – bis 1990. Das war die Geschichte, aber auch das Leben. Heute gehört Polen zu Europa!